Mijn Minor hier in de gezondheidszorg is zoveel meer als ik verwacht had! Ik werk van maandag tot woensdag in een healthcarecentre en van donderdag tot vrijdag in het ziekenhuis. Het kan omdat het zomervakantie is hier soms enorm rustig zijn zonder patiënten. De artsen en verpleegkundigen waarderen het heel erg dat ik hier voor zo'n lange tijd ben hierdoor vertrouwen ze mij veel meer dingen toe. En ik merk dat ik echt heel goed met ze kan opschieten nu. De meeste vrijwilligers blijven hier voor 2 tot 4 weken, wat vaak toch wat te kort is.

Omdat ik nooit stage heb gelopen in Nederland op een somatische afdeling betekent het ook dat hier überhaupt heel veel nieuw voor me was. Ik heb heel veel eerste keren gehad hier. Maaaar ik mag ook veel meer hier dan in Nederland. Ik heb hier in 1 dag meer injecties gegeven dan ik in mijn 3 jaar verpleegkunde in Nederland heb gedaan. Ook heb ik baby’s en kinderen injecties gegeven. Overal in de Filipijnen zijn baby’s te vinden als je om je heen kijkt. Waar Nederland een overschot aan ouderen heeft en het dus een vergrijzing is, is het hier juist een enorme vergroening. De moeders zijn allemaal vrij jong wanneer ze hun eerste kind krijgen (rond de 20) en hier in de Filipijnen is het echt een kwestie van hoe meer kinderen hoe gelukkiger het gezin. Maar dat betekent ook dat ik de kans heb gekregen hier om veel met baby’s te werken. Ik heb een bevalling gezien, ik heb de hele nazorg moeten doen zoals het aankleden, wassen, wegen, meten en injecteren van de baby. En ik heb een newborns screening gedaan.

In het ziekenhuis heb ik vooral erg veel geobserveerd en omdat er hier heel veel motorongelukken gebeuren, heb ik al veel diepe wonden voorbij zien komen die gehecht moesten worden. Ook heb ik voor het eerst echt wonden schoon moeten maken. Ik heb een wond voorbij zien komen en moeten schoonmaken die vol ontsteking en necrose zat en waar zelfs maden in zaten door de vele vliegen die niet van zo’n wond weg te slaan zijn. Omdat ik hier in het ziekenhuis en überhaupt thuis de cursus infuusprikken nog niet had gedaan, mocht ik deze nog niet zetten bij patienten. Maar een medeverpleegkundige bood mij heel lief aan dat ik haar hand mocht gebruiken om een infuus te leren plaatsen. En omdat ik ook graag wou ervaren hoe het is om een infuus geplaatst te krijgen mocht een verpleegkundige het ook bij mij doen. Meteen alle verpleegkundigen kwamen hier bovenop en gingen foto’s maken haha.

Naast de normale diensten bezoek ik samen met Mary-Jane mijn coördinator verschillende zieke mensen in de buurt. Ik ben bij het vorige hoofd van het dorp geweest die nu blind is door glaucoom, bij een vrouw die halfzijdig verlamd was sinds 7 jaar geleden door een motoraccident met haar man. Maar ook bij een jonge vrouw die borstkanker had gekregen en dit een jaar verborgen had gehouden, waardoor ze momenteel een tumor had die bijna 3 keer zo groot als haar borst was. Het is ontzettend heftig om te zien, maar toch interessant om bij deze mensen thuis te komen en te merken dat ze zo dankbaar zijn wanneer ze bezoek krijgen.
Maar mijn meest interessante

en leuke ervaring in de gezondheidszorg afgelopen weken is toch wel de medical mission. Hierbij ging ik samen met een andere vrijwilligster uit zweden die al bijna 30 jaar verpleegkundige is met de verpleegkundige, dokter, en tandarts naar de westkust van de multicipality Aborlan waar alles behoorlijk onontwikkeld is en ze de hulp van dokters hard nodig hadden. We hebben tijdens deze reis enorm primitief en geïmproviseerd moeten werken met minimale middelen. De tandarts kon alleen de pijn van mensen verhelpen door de tanden te trekken en hij gooide ze in een grote emmer vol met kiezen en tanden. In de zelfde ruimte had de dokter zijn consulten met zijn patiënten. In een klein hutje was de apotheek gebouwd. In de middag werden er besnijdenissen uitgevoerd. Dit is iets wat enorm in de Filipijnse cultuur zit, en als een jongetje niet besneden is, kunnen ze er zelfs mee gepest worden door klasgenootjes. Ze worden een “man” wanneer ze besneden zijn. Het ging wel op een manier die je niet snel : het was in een soort woonkamer, en een bed zonder matras was de operatie tafel. Er stond een lange rij met jongetjes die besneden moesten worden, en ze lagen met z’n 4en/5en in een rij op de operatietafel waar ze tegelijkertijd besneden werden. Maar ondertussen was de hele buurt aanwezig, keken door de ramen, er liepen random honden naar binnen, het dochtertje van de dokter liep rond, en de dokter, verpleegkundigen en zelfs de tandarts deed de besnijdenissen terwijl ze vrolijk aan het zingen waren. Iemand noemde het “besnijdenis de musical” en ik snap wel waarom . Ik keek mijn ogen uit. Na een zonsondergang gezien te hebben, gedronken te hebben met iedereen en geslapen hebben op de grond van een cracky hotel en om 5AM wakker te worden geschreeuwd door de hanen begonnen we aan een nieuwe dag op een nieuwe locatie. We deden de zelfde praktijken maar dan in een totaal nieuwe omgeving, als laatst waren we in een healthcenter in het midden van de bossen. De tandarts vroeg me of ik een besnijdenis wou proberen, ik had er niets over geleerd maar ik wist dat ik het nooit meer zou doen in mijn leven dus ik dacht waarom niet. En zo heb ik 3 besnijdenissen gedaan. Goed verhaal voor thuis.

Voor zover mijn gezondheidszorgavonturen!
ZIE JULLIE SNEL WEER! <(^o^)>