Als blonde verpleegkundige in de Filipijnen

Mijn Minor hier in de gezondheidszorg is zoveel meer als ik verwacht had! Ik werk van maandag tot woensdag in een healthcarecentre en van donderdag tot vrijdag in het ziekenhuis. Het kan omdat het zomervakantie is hier soms enorm rustig zijn zonder patiënten. De artsen en verpleegkundigen waarderen het heel erg dat ik hier voor zo'n lange tijd ben hierdoor vertrouwen ze mij veel meer dingen toe. En ik merk dat ik echt heel goed met ze kan opschieten nu. De meeste vrijwilligers blijven hier voor 2 tot 4 weken, wat vaak toch wat te kort is.

Omdat ik nooit stage heb gelopen in Nederland op een somatische afdeling betekent het ook dat hier überhaupt heel veel nieuw voor me was. Ik heb heel veel eerste keren gehad hier. Maaaar ik mag ook veel meer hier dan in Nederland. Ik heb hier in 1 dag meer injecties gegeven dan ik in mijn 3 jaar verpleegkunde in Nederland heb gedaan. Ook heb ik baby’s en kinderen injecties gegeven. Overal in de Filipijnen zijn baby’s te vinden als je om je heen kijkt. Waar Nederland een overschot aan ouderen heeft en het dus een vergrijzing is, is het hier juist een enorme vergroening. De moeders zijn allemaal vrij jong wanneer ze hun eerste kind krijgen (rond de 20) en hier in de Filipijnen is het echt een kwestie van hoe meer kinderen hoe gelukkiger het gezin. Maar dat betekent ook dat ik de kans heb gekregen hier om veel met baby’s te werken. Ik heb een bevalling gezien, ik heb de hele nazorg moeten doen zoals het aankleden, wassen, wegen, meten en injecteren van de baby. En ik heb een newborns screening gedaan.

In het ziekenhuis heb ik vooral erg veel geobserveerd en omdat er hier heel veel motorongelukken gebeuren, heb ik al veel diepe wonden voorbij zien komen die gehecht moesten worden. Ook heb ik voor het eerst echt wonden schoon moeten maken. Ik heb een wond voorbij zien komen en moeten schoonmaken die vol ontsteking en necrose zat en waar zelfs maden in zaten door de vele vliegen die niet van zo’n wond weg te slaan zijn. Omdat ik hier in het ziekenhuis en überhaupt thuis de cursus infuusprikken nog niet had gedaan, mocht ik deze nog niet zetten bij patienten. Maar een medeverpleegkundige bood mij heel lief aan dat ik haar hand mocht gebruiken om een infuus te leren plaatsen. En omdat ik ook graag wou ervaren hoe het is om een infuus geplaatst te krijgen mocht een verpleegkundige het ook bij mij doen. Meteen alle verpleegkundigen kwamen hier bovenop en gingen foto’s maken haha.

Naast de normale diensten bezoek ik samen met Mary-Jane mijn coördinator verschillende zieke mensen in de buurt. Ik ben bij het vorige hoofd van het dorp geweest die nu blind is door glaucoom, bij een vrouw die halfzijdig verlamd was sinds 7 jaar geleden door een motoraccident met haar man. Maar ook bij een jonge vrouw die borstkanker had gekregen en dit een jaar verborgen had gehouden, waardoor ze momenteel een tumor had die bijna 3 keer zo groot als haar borst was. Het is ontzettend heftig om te zien, maar toch interessant om bij deze mensen thuis te komen en te merken dat ze zo dankbaar zijn wanneer ze bezoek krijgen.
Maar mijn meest interessante

en leuke ervaring in de gezondheidszorg afgelopen weken is toch wel de medical mission. Hierbij ging ik samen met een andere vrijwilligster uit zweden die al bijna 30 jaar verpleegkundige is met de verpleegkundige, dokter, en tandarts naar de westkust van de multicipality Aborlan waar alles behoorlijk onontwikkeld is en ze de hulp van dokters hard nodig hadden. We hebben tijdens deze reis enorm primitief en geïmproviseerd moeten werken met minimale middelen. De tandarts kon alleen de pijn van mensen verhelpen door de tanden te trekken en hij gooide ze in een grote emmer vol met kiezen en tanden. In de zelfde ruimte had de dokter zijn consulten met zijn patiënten. In een klein hutje was de apotheek gebouwd. In de middag werden er besnijdenissen uitgevoerd. Dit is iets wat enorm in de Filipijnse cultuur zit, en als een jongetje niet besneden is, kunnen ze er zelfs mee gepest worden door klasgenootjes. Ze worden een “man” wanneer ze besneden zijn. Het ging wel op een manier die je niet snel : het was in een soort woonkamer, en een bed zonder matras was de operatie tafel. Er stond een lange rij met jongetjes die besneden moesten worden, en ze lagen met z’n 4en/5en in een rij op de operatietafel waar ze tegelijkertijd besneden werden. Maar ondertussen was de hele buurt aanwezig, keken door de ramen, er liepen random honden naar binnen, het dochtertje van de dokter liep rond, en de dokter, verpleegkundigen en zelfs de tandarts deed de besnijdenissen terwijl ze vrolijk aan het zingen waren. Iemand noemde het “besnijdenis de musical” en ik snap wel waarom . Ik keek mijn ogen uit. Na een zonsondergang gezien te hebben, gedronken te hebben met iedereen en geslapen hebben op de grond van een cracky hotel en om 5AM wakker te worden geschreeuwd door de hanen begonnen we aan een nieuwe dag op een nieuwe locatie. We deden de zelfde praktijken maar dan in een totaal nieuwe omgeving, als laatst waren we in een healthcenter in het midden van de bossen. De tandarts vroeg me of ik een besnijdenis wou proberen, ik had er niets over geleerd maar ik wist dat ik het nooit meer zou doen in mijn leven dus ik dacht waarom niet. En zo heb ik 3 besnijdenissen gedaan. Goed verhaal voor thuis.

Voor zover mijn gezondheidszorgavonturen!
ZIE JULLIE SNEL WEER! <(^o^)>

Mijn 2e thuis

Oh jeetjejeetjejeetje Ik ben hier ondertussen alweer 6 weken en dat betekent dat ik al 5 weken niet meer geschreven heb.

• Dat betekent dat ik nooit genoeg internet heb om mijn posts te uploaden.
• Dat betekent dat ik het hier veel te leuk en te druk heb met alles om te schrijven, sorry!

De tijd gaat echt ontzettend snel, ik ben nog 3 weken in Tigman village en daarna ga ik nog voor een weekje naar El Nido en dan is deze prachtige tijd alweer voorbij. En prachtig was het zeker want wauw, ik wist niet dat ik mij zo thuis kon voelen in een volstrekt ander land. Ik voel me volledig veilig, gewaardeerd en geaccepteerd door alle locals uit de village, de locals van de organisatie “the green lion”, maar vooral ook door alle vrijwilligers hier. Ze komen echt overal vandaan, er zijn er veel uit Nederland maar ondertussen waren er ook al mensen uit: the United States, Canada, Brazilië, Nieuw Zeeland, Engeland, Schotland, Ierland, Zwitserland, Zweden en Duitsland. En het is zo fijn want ik leer zoveel over andere culturen en gewoontes. Maar ik leer ook behalve Tagalog (Taal uit de Filipijnen), woordjes uit andere landen.

Ik zie heel veel fijne mensen komen en gaan. Dat is best wel lastig als je degene bent die het langste blijft. Zoveel leuke nieuwe vrienden waar je afscheid van moet nemen. Maar wel weer een hele goeie reden om vele stedentripjes te doen.
Ieder weekend ga ik met een paar van de vrijwilligers op stap naar leuke en mooie plekjes van het eiland. Naar de hoofdstad Puerto Princesa en daar fijn rondslenteren. Naar de underground river, een van de 7 natuurwonderen van de wereld. Of we eilandhoppen van Tigman naar het supermooie en rustige turtle island, waar je babyschildpadjes kunt vasthouden. Of we gaan naar een sandbank om daar te lunchen.

Ook zijn we naar Port Barton geweest wat de meest mooie stranden, koraalriffen en eilandjes heeft. Ik ben samen met mijn babes Marie en Suus wezen eilandhoppen in een privéboot en de bootman bracht ons overal waar we maar wilden. Starfish island, Paradise Island, snorkelen in aquarium reef, We dronken uit kokosnoten, en barbecueden en dronken rode wijn op het strand. We leven die leef. Toen we terug moesten gaan hebben we de laatste bus gemist en we moesten nog 5 uur reizen. De eigenaar van ons hostel heeft toen gefixt dat we alle 3 bij iemand op de motor achterop konden. We gingen dwars door de bergen heen, met uitzicht op regenwouden, bossen, bergen, stranden. We zoefden elkaar voorbij met de wind door onze haren, en ik bleef maar lachen ik was zo gelukkig! Het voelde als een van mijn leukste ervaringen van mijn leven. Zoveel adrenaline.

S ’avonds zitten we altijd met wat vrijwilligers bij elkaar, we praten, zingen, drinken en luisteren muziek. Soms hebben we enorme kampvuren op het strand onder een kraakheldere sterrenhemel. We genieten van de opkomst van de maan die bijna altijd gloeiend rood is. En wanneer iemand weg gaat hebben een karaokenight, en normaal haat ik karaoke, maar hier is het zo leuk!

In de huizen, buiten, in de ziekenhuizen zijn overal gecko's. Ik vind het zo leuk, in de filipijnen worden de kleintjes Tiki's genoemd en de grote Toko's. De toko's maken iedere avond hun fijne geluidjes: "Tokoooo, tokooo"

Ook heb ik een kleine straatkitten in huis genomen (en ze vonden het goed YES). Ze heet Tiglet of Tiggy, en ze is een kleine vlooienbaal. Ze heeft supermooie grote ogen, een lief miauwtje, gooit zich op iedereens schoot om te slapen en vind eigenlijk alles helemaal goed. Ik heb eraan zitten denken om haar mee naar huis te nemen, maar ik ben erachter dat dat een heel groot gedoe gaat worden.

Ik heb helemaal geen last gehad van heimwee, maar toch merk ik dat ik wel steeds kleine dingetjes van Nederland ga missen. Mijn familie, mijn fijne vrienden, het eten, een donkerbruine boterham met boter en kaas, de groene grasvelden, kaas, de winkels, alle fijne leuke steden en kaas. Ik besef me hoeveel ik alles ga waarderen. Maar waarschijnlijk als ik terug ben ben ik blij voor een week, en daarna ga ik huilen omdat ik het mooie strand, de gecko's, Tiggy, de mensen en de vrijheid hier mis.

Ik heb vandaag meteen een blogje geschreven over wat ik nou precies doe als verpleegkundige hier!

Ik kijk ernaar uit om iedereen weer te zien guys! Zie jullie in 4 weken!

PAALAAAAM!

Cultuurweek ten einde

Ik ben ondertussen al een week in het mooie Palawan en ik heb al zoveel meegemaakt dat ik me afvraag of ik alles kan vertellen maar ik zal maar proberen alles kort en bondig te beschrijven. Ik zit momenteel in een internet cafe zodat ik al mijn gemaakte foto's ook meteen kan uploaden.

De laatste keer dat ik schreef was maandag toen ik net het dorpje gezien had. De dag daarop ging ik samen met mijn Duitse kamergenootje Saskia, De new yorkse Rachel en mijn 22 jarige begeleider Miko naar de watervallen van Narra, suuuuuperkoud water vergeleken met het 33 graden celsius water van de zee. Maar wel ergfijn though. Het is te merken dat op dit eiland vrij weinig touristen komen, want als wij vooral langs wat jongere Filipino's lopen beginnen ze allemaal verlegen te giechelen en te kijken naar onze bleke nog niet door de zon gekleurde huid en mijn blonde haren.

Vooral de kinderen hier in het dorp zijn allemaal zo mooi, lief en vriendelijk. Grote lach, grote ogen en ze zeggen allemaal hi ma'am als je langs loopt. Na al een paar dagen met ze gespeeld te hebben weten ze tot mijn verbazing mijn naam al nadat ik deze 1 keer verteld had. Dus als ik langsloop hoor ik telkens hello Ma'am Inas! Als ik op het strand lig komen ze allemaal nieuwsgierig bij mij zitten en ze vinden het fantastisch om mijn foto's door te kijken en zelf op de foto te gaan. Ik ben ook begonnen met een tekenboekje dat ik meehad, als ik op het strand zit neem ik 'm mee en als de kinderen er zijn mogen ze per persoon een bladzijde vol tekenen met hun naam erbij. Zo'n fijne herinnering voor thuis!

Woensdag zijn wenaar puerto princessa (waar ik momenteel ook ben) en de Crocodile farm geweest. Ik had hogere verwachtingen van de Crocodile farm want uiteindelijk waren het gewoon allemaal witte bakken met een klein laagje water en een enorme stapel krokodillen terwijl deze beesten eerder nog in de rivier leefden. Ze vertelden bijna trots dat ze op een valentijnsdag 2 krokodillen hadden gevangen die ze Valentino en Valentina hadden genoemd. Ik heb (met achteraf spijt) wel een krokodil vastgehouden omdat ik zo graag wou voelen hoe hij voelde, maar ik zag toen pas dat zn mond vastgetaped zat en dit beestje van hand tot hand werd overgedragen.

Pueto princesa is wel een leuke stad, bestaat vooral uit 1 straat en is een groot verschil vergeleken met het in het bos gehulde Tigman Village. Grote ketens, en kleine winkeltjes kan je er wel vinden, samen met de grote hoeveelheid tricycles en jeepeneys. Hier hebben we ons ook laten masseren 75 min voor 9 euro en het is echt goeiegoeie! Deze ochtend ben ik om 6 uur opgestaan na een avondje karaoke om naar de paasmis in de kathedraal in Puerto Princessa gegaan. Het was een hele ervaring, iemand had alleen gezegd dat het engels zou zijn en het was volledig in Tagalog dus ik begreep er vrij weinig van. :')

Ik heb op zondag ook de leuke Limbo's Loes en Nicole leren kennen, heerlijk om gewoon plat nederlands met ze te kunnen praten tussen al het engels door. Toen ik donderdagochtend de zonsopgang ging bekijken vertelde een local mij dat er koraal te vinden was in onze baai. Dus in de middag heb ik naar Loes geschreeuwd dat we het moesten ontdekken, en toen zijn wij op avontuur gegaan. Niet gevonden wat we zochten maar opzich zijn we tegen de 100 krabben tegen gekomen die zich onder de grond verstoppen, en eruit komen zodra ze het idee hebbend at het veilig is. Maar wat super bijzonder was was wanneer wij een enorme school vissen aan de kust zagen en toen we daar doorheen liepen sprongen ze met enorme scholen de lucht in, ze zwommen tegen onze benenen voeten en loes heeft per ongeluk een vis doodgetrapt in haar enthousiasme, GHEHE.

In de avonden hangen we vaak met alle vrijwilligers en Miko buiten. En nadat ik 1 keer vertelde dat ik glovede en het had laten zien was iedereen zo verrast en enthousiast! Echt heel leuk om te merken dat ze iedereen een light show wilde. Plus ze vinden drum and bass ineens toch wel erg nice. Ik wil het nog heel graag voor al deze kleine kindjes doen. Gisteravond kwamen 2 kindjes die alleen in een huis wonen bij ons in het guesthouse eten omdat we een geroosterd varken aten. Ik heb ze de gloves laten zien en ze bij hun aan getrokken ook al waren ze veel te groot. En ze vonden het fantastisch!

Nog even over het varken. Het werd gewoon levend bij ons gebracht en ter plekke geslacht, geschoren, geroosterd op een vuur, en daarna lag het op tafel en aten we het op. Het was shockerend maar om eerlijk te zijn, voelde het natuurlijker dan vlees uit een pakje kopen.

Verder ben ik vrijdag voor de eerste keer met het gezondheidszorg project meegelopen. We bezochten het huis van een psychiatrisch patient. De verschillen tussen de Nederlandse en Filipijnse gezondheidszorg zijn dan meteen zo groot! In de psychiatrie in Nederland maken ze onderscheid in depressie, psychose, bipolaire stoornis en deze zijn dan ook nog in van alles onder verdeeld. En hier is het gewoon iemand is mentaal ziek, klaar. Er zijn geen psychiaters of hersendokters, en degene die er zijn zitten helemaal in Manilla. Dit maakt dat de patient geen medicatie of therapien krijgt en op deze manier deze vrouw al 4 jaar lang onopgeloste klachten heeft. Dit is best wel frustrerend want in Nederland had deze vrouw heel goed behandeld kunnen worden. Morgen ga ik echt beginnen aan mijn stage voor 8 weken. Ik ben best wel nerveus want ik hoorde dat de gezondheidszorg hier in de Filipijnen niet overweldigend is. Filipino's blijven ook liever thuis zonder te weten wat er met ze aan de hand is dan dat ze naar het ziekenhuis gaan.

Okay best wel een heel lang verhaal, maar dat was weer de update van deze week! volgende week schrijf ik denk ik weer verder. Ik ga nog even naar de butterfly garden en dan weer onderweg naar Tigman.

Spreek jullie latoooor! Salamaaaat

Liefs Inez

Settelen zonder connectie

Nounounou om eerst maar te beginnen. IK BEN VEILIG AANGEKOMEN. De vlucht was zoooo lang maar het stuk tot bangkok, super comfortabel. Ik had 2 plaatsen naast elkaar die ik kon gebruiken, dus ik mocht zeker niet klagen! 15:00 zat ik aan het diner na een dik broodje op het vliegveld te hebben gegeten, om 17:00 was het in 1 klap donker en gingen de lichten uit om te gaan slapen en om 22:00 kreeg ik al ontbijt. Ik ben ondertussen bijna gewend aan het ondergaan van paspoortcontroles, security checks en vliegtuigvluchten pakken. Bijna net zo gemakkelijk als het halen van een trein. ^^

Na in de stres bijna een tas te vergeten zijn op Thailand airport, een chauffeur die op de verkeerde terminal stond, bij 3 pinautomaten niet te kunnen pinnen en een nachtje te hebben geslapen in een hosteltje in het chaotische Manila, pakte ik mijn laatste vliegtuig naar Palawan. HYPED. Eenmaal aangekomen merkte ik meteen zo’n groot verschil met Manila! De hele sfeer was zooooveel chiller, het was kleiner, en toen ik uitstapte was alles super groen met zoveel bomen, en Palmbomen. Ik werd opgepikt op het vliegveld samen met een duits meisje die ook naar mijn guesthouse ging. En we gingen met de Tricycle en het was ZOOOOO cooool!! Echt wat een ervaring, al die huisjes, palmbomen, mensen, geuren en kleuren. En later met het busje kwamen we langs de meest mooie bergen, rijstvelden, en meeeeer kokosnootbomen. Het Duitse meisje en ik keken onze ogen uit terwijl de Filipino’s om ons heen aan het slapen waren. Eenmaal aangekomen voelde het zo surrealistisch, het lijkt echt op een paradijsje. Een lang uitgerekt strand met wit zand, kokosnootbomen, water van 30 graden en kleine gekleurde vissersbootjes. Wel Kwallenseizoen, maar goed dat valt te overzien. Ik zou jullie allemaal het liefste heel erg jaloers maken, maar ze laten het niet toe want ook al heb ik een Filipijns SIM kaartje gekocht met 800 mb per dag. Ik heb geen service hier, en iedereen juicht als het internet het een beetje goed doet. Ik hoop dus ook heel hard dat ik mijn blog kan posten! Ik zit namelijk in een suuuuperklein dorpje, en het eerst volgende stadje dat een beetje winkels heeft is ongeveer een kwartier/20 minuten rijden met de Tricycle.

Verder zijn er ZOVEEL Gecko’s hier, dus ik ben helemaal gelukkig achter de gecko’s aan het lopen. Morgen krijgen we een rondleiding door het dorpje en gaat mijn cultuurweek in!!

(ondertussen is het al maandag) De kindjes hier zijn zoooooo cute, zulke schattige gezichtjes en zoveel energie! En het dorpje is best groot, maar er is alleen 1 winkeltje. En dat verkoopt snoepjes enzo. En zooooveel ruimte met palmbomen tussen de huizen. Morgen wil ik misschien de zonsopgang gaan bekijken hier <3

Okaaay, als jullie mij een berichtje willen sturen lees ik het waarschijnlijk niet of kan ik er niet op reageren, but I will tryyyy!! <3 Dus hier hebben jullie een paar foto’s en heel veel liefde vanuit Palawan, SPREEK JULLIE LATOR!

LIEFS! <3

En ik post hier even wat kleine impressiefotos zolang ikze niet op fb kan posten :3

De laatste loodjes

HOI ALLEMAAL!

Omdat ik denk dat ik zowel morgen als vrijdag niet echt tijd heb om te gaan schrijven doe ik maar een vervroegde "Tot ziens Nederland" post. Na in Januari de last minute beslissing te hebben genomen mee te gaan doen aan de minor International Health Studies, is het vrijdag dan eindelijk zo ver. Ik ga naar de Filipijnen! Het besef dat ik werkelijk in mijn eentje aan de andere kant van de wereld zit aankomende zaterdag, en dat er geen weg terug meer is begint te dagen. Ik ben maar begonnen met preventief valeriaan te slikken, want de zenuwen zijn in mijn hele lichaam te voelen. Gelukkig maakt de spanning ook al snel plaats voor de zin die ik in deze reis heb. Voor het eerst volledig onafhankelijk, alles zelf regelen, niemand kennen, ander land, ander klimaat, andere cultuur, andere mensen. IK VIND HET GEWELDIG! Er staan zoveel mooie dingen op mij te wachten, en ik ben heel benieuwd hoe ik mij persoonlijk zal ontwikkelen.

Ik zal hier de aankomende tijd vaker verhaaltjes, gebeurtenissen en foto's posten zodat jullie mij kunnen volgen zolang ik mij in het Paradijs bevind.

Ik kom vanaf zondagte wonen in een guesthouse op het eiland Palawan, met een boel andere vrijwilligers. Het huis ligt tussen Narra en Aborlan in. Ik zal tijdens mijn eerste week een cultuurweek hebben waarin ik Filipijns leer koken, praten en mooie dingen in de buurt zal bezoeken samen met de andere vrijwilligers. Hierna zal ik 8 weken lang 5 dagen per week werken in een Health care center waarbij ik de verpleegkundige en artsen help met het meten van de vitale functies, injecteren, wondverzorging of het voeden van ondervoedde kindjes bijvoorbeeld.

Hierna zal ik naar het noorderlijkste puntje van het eiland vertrekken, genaamd El Nido. Hier ga Paradijselijke strandjes bezoeken, en ik ben van plan mijn open water duikbrevet te halen.

AAAAAH JONGONS IK BEN ZO SIKED!! En ik ga veel van jullie zo missen! Mijn internet zal niet altijd even goed zijn maar ik houd jullie op de hoogte!!

Heel veel liefde, en ik zal heel huids proberen terug te komen zonder omgekomen te zijn door eenkidnapping, een typhoon, een haai,krokodillenbeten, slangenvergiftiging, hondsdolheid, malaria, knokkelkoorts of aids.

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Inez